Hoe ook een prinses haar Nederlanderschap kan verliezen – en wat dat zegt over onze wet.

Dat de Nederlandse Oranjes, de Oranje-Nassau familie, afstammen uit tegenwoordig Duitsland is voor de meeste mensen al bekend. Willem I zijn volkslied vermelde al duidelijk “van Duitsen bloed”. Maar dat betekent niet veel, de meeste Nederlanders hebben buitenlandse wortels als je een beetje teruggaat. Maar hoe zit het meer recentelijk met ons koningshuis en meerdere nationaliteiten?

Met de Franse revolutie(s) ontstond ook de moderne natie en kreeg het begrip nationaliteit zijn huidige vorm. Men behoorde niet langer feodaal tot een koning als onderdaan maar behoorde tot het land. Met het einde van de 80-Jarige burgeroorlog was er al een vorm van Nederlanden, met verschillende structuren en benamingen. Maar door de verlichting, welke nog een burgeroorlog in 1786 veroorzaakte, resulteerde dit pas in 1813 in het huidige Koninkrijk der Nederlanden. Het Koningshuis ging (ietwat gedwongen) met de tijd mee en moderniseerde, het land en huis, in een constitutionele monarchie. We zijn nog steeds onderdanen in naam, ondanks dat we in onze moderne democratie niet altijd erg onderdanig hoeven te zijn.

Het koningshuis heeft zich in het verleden voornamelijk feodaal gedragen mbt huwelijken etc. Dit betekende dus regelmatig dat nieuwe familieleden van over de grenzen kwamen. Daarbij was het vroeger redelijk georganiseerd welk grondgebied tot welke familie, prins, koning of koningin zou gaan behoren. Want daar ging het meestal om met een huwelijk. Maar met het nationalisme en ontstaan van nationaliteit is dit wat anders. Nu behoort men tot een eigen nationaliteit en land, democratisch via wetgeving geregeld. Dit betekent dat men dus heden soms aanspraak heeft op meerdere nationaliteiten. Vroeger was het aanspraak op grondgebieden en macht, nu tot een paspoort en net wat anders.

Internationaal, en nationaal, is dit wettelijk zo geregeld dat men die nationaliteit heeft en automatisch krijgt, ondanks dat men misschien geen gebruik van de nationaliteit maakt. Nationaliteit is een status, georganiseerd door de wetgeving van het land. Nederland introduceerde de eerste nationaliteitswetgeving in 1893 en tegenwoordig heet het de Rijkswet op het Nederlanderschap (RWN). Maar er zitten in de wetgeving nog steeds oude principes uit 1893 en eerder, waarbij men ook automatisch, ongewild, door de wet (van rechtswege) de nationaliteit kan verliezen. Dit is vele Nederlanders overkomen, vooral na de wetswijzigingen van 1985 en 2003 met naar schatting 76000 tot een aantal honderdduizend. Omdat verlies automatisch is heeft de overheid hier geen zicht op en weet dus de precieze nummers ook niet. Dit verlies heeft voornamelijk te maken met het hebben of krijgen van een andere nationaliteit. En soms ontkom je er niet aan om een andere nationaliteit te krijgen via je ouders en familie.

Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Beatrix
Bijvoorbeeld. Prinses Beatrix heeft de Nederlandse nationaliteit maar door haar rechtstreekse afstamming van prinses Sophia van de Palts werd zij bij haar geboorte ook een Brits staatsburger. Dit door de Britse Prinses Sophia Naturalization Act uit 1705. Deze oude Britse wet is sinds 1948 niet meer automatisch van kracht, maar geldt nog voor Beatrix omdat zij tien jaar eerder geboren werd. Dit volgde het ius sanguinis (recht van het bloed) principe, nationaliteit via de ouder(s). Zij heeft dus sinds geboorte beide nationaliteiten. Het koningshuis stelt dat zij nooit een Brits paspoort (reisdocument) heeft aangevraagd, en het is niet bekendgemaakt of zij haar Britse nationaliteit wel of niet heeft opgegeven. Dus, zover wij weten, heeft zij heden nog beide nationaliteiten. Heel mooi! Maar let op, ook zij loopt daarbij dan vandaag het voorkombaar gevaar op automatisch verlies van haar Nederlanderschap door de huidige Klok (RWN Art 15 lid 1c).

Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria (Amalia), Prinses van Oranje, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau.
Ondanks de Britse wetswijziging, kan men nog steeds aanspraak maken op de vermelde Britse wetgeving. Prinses Amalia is mogelijk niet alleen Nederlands en misschien Argentijns, maar kan op verzoek ook Brits zijn geworden via de Princess Sophia’s Naturalization Act van 1705. Mocht zij dit gedaan hebben, dan heeft zij volgens de Nederlandse wetgeving daarbij automatisch en direct haar Nederlandse nationaliteit verloren, RWN Art 15 lid 1a. Tenzij dit gebeurde toen zijn nog minderjarig was.

Zij kan ook per Argentijnse Optie de nationaliteit van Argentinië krijgen (Artikel 1 lid 2 van de Argentijnse nationaliteitswetgeving). Optie is wat anders dan naturalisatie. Bij Optie kies je om gebruik te maken van je recht, dat kan je niet ontzegt worden. Je ‘opteert’ voor een nationaliteit. Bij naturalisatie is het een verzoek. Kinderen die buiten Argentinië geboren worden krijgen dus niet automatisch de nationaliteit zoals Nederland dat wel doet. Maar die kinderen hebben wel een Optie recht daartoe.

Als de Koning en Koningin dit voor haar meerderjarigheid hadden gedaan dan was ze per uitzondering in de Nederlandse wet toch ook Nederlander gebleven (Art 16 lid 2a), en heeft nu dan twee nationaliteiten. Er is hier geen informatie over en dus is het mogelijk dat ze ook de Argentijnse nationaliteit heeft. Maar ik vermoed dat dit niet gedaan is. Als ze dit nu zelf als volwassene zou willen doen dan zou ze daardoor haar Nederlanderschap wel kunnen verliezen. Heel jammer dat ze zo voor een moeilijke keuze wordt gesteld, want ze heeft nog steeds ouders en familie met banden in beide landen. Er zijn voor haar dan wel omwegen om juridisch legaal beide nationaliteiten te krijgen. Ook voor elke andere persoon in zo’n situatie. Maar dat is nogal omslachtig en voor vele praktisch niet haalbaar. Voor een prinses zou dit geen probleem hoeven te zijn. Maar goed, het is nu dus onduidelijk of ze nu wel of niet twee (of meer) nationaliteiten zou hebben.

Nu moeten Nederlanders bij een paspoortaanvraag bewijzen dat men (nog) Nederlander is. Kan zij dan ook aantonen dat ze niet deze nationaliteiten heeft aangenomen? Zal Prinses Amalia een paspoort worden ontzegt omdat ze dit niet voldoende heeft kunnen bewijzen? Want reguliere Nederlanders/burgers worden hierom zo regelmatig paspoorten geweigerd. Het is aan de persoon om aan de overheid te bewijzen (nog) Nederlander te zijn. Met eventueel verlies zou ook haar troonopvolging in gevaar komen. Maar dit is dus onwaarschijnlijk en wat mij betreft een hypothetisch voorbeeld om aan te tonen hoe de reguliere burger net wat anders behandeld wordt.

Volgens de Wet lidmaatschap koninklijk huis stelt artikel 6:
“Het lidmaatschap van het koninklijk huis wordt niet verkregen bij gemis van het Nederlanderschap en eindigt bij verlies van het Nederlanderschap.”

Volgens de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) gebruikt de koninklijke familie gewone paspoorten. En ondanks dat deze in naam van de koning zelf zijn uitgegeven, is de realiteit dat de overheid deze afgeeft. De koning zou dus geen invloed (mogen) hebben op zo’n situatie. Maar het koningshuis heeft/had wel vaker te maken met nationaliteitenkwesties en mogelijk wat invloed (binnen de wetgeving). Dit zijn niet altijd makkelijke situaties en kunnen voor veel mensen verwarrend zijn. En verwarring kan in verlies resulteren. Dit kan dus iedereen overkomen, zo heb ik bijvoorbeeld ook Nederlandse diplomaten en advocaten als klant gehad die onbewust en met grote spijt hun Nederlanderschap hadden verloren.

Margriet Francisca, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, Prinses van Lippe-Biesterfeld
Verwarring! Prinses Margriet werd in 1943 in Canada geboren. Of was dat niet Canada? De kamer van het ziekenhuis waar ze in 1943 werd geboren, werd tijdelijk extraterritoriaal verklaard. Juridisch behoorde deze kamer daardoor niet tot het Canadees grondgebied, maar ook niet tot Nederland. Er was veel focus op het buiten Nederland geboren worden en men vreesde (incorrect) dat dit in de weg zou staan van eventuele troonopvolging.

Het was de Tweede Wereldoorlog en ik kan me voorstellen dat Dhr William van Tets, de secretaris van Kroonprinses Juliana, niet met de nodige wetboeken rondreisde. Want zijn verzoek was onnodig. Men stelde dat de troonopvolging mogelijk in gevaar zou zijn volgens de Nederlandse grondwet. Maar de grondwet van 1938 heeft geen dergelijke bepalingen. De Grondwet zegt niets, en heeft ook nooit iets gezegd, over de geboorteplaats of nationaliteit van de Koning of de troonopvolgers. Het is dan ook nog wat onduidelijk waarom de koninklijke familie hierom heeft verzocht, of dat dit verwarde verzoek misschien uit de regering in ballingschap te Londen kwam?

Hoe dan ook, het hebben of verkrijgen van een andere nationaliteit bij geboorte, of de geboorte in een ander land, had destijds geen invloed op de troonopvolging of Nederlanderschap van de prinses. Volgens de Nederlandse grondwet en nationaliteitswetgeving destijds zou zij gewoon via haar vader de Nederlandse nationaliteit krijgen (ius sanguinis). Haar vader, Prins Bernhard, was een paar jaar eerder in 1936 als Nederlander genaturaliseerd. De Wet op het Nederlanderschap en Ingezetenschap geldend van 01 juli 1893 tot 01 september 1948 stelde onder artikel 1:
“Nederlanders door geboorte zijn:
a. het wettig, gewettigd of door den vader erkend natuurlijk kind, waarvan tijdens de geboorte de vader den staat van Nederlander bezit;”

Het was dus incorrect om te stellen dat de Prinses geen troonopvolger kon zijn, als ze buiten Nederland zou zijn geboren, of ook de Britse/Canadese nationaliteit zou hebben door geboorte in Canada. De Canadese wetgeving gebruikte ook het ius soli (recht van het land) principe, nationaliteit door geboorte in het land. Veel landen hebben dat, maar in Nederland slechts in beperkte situaties. En het grappige is dat ze toch al de Britse nationaliteit kreeg bij geboorte, ook bij haar via (ius sanguinis) de Britse Prinses Sophia’s Naturalization Act van 1705. Dit was (destijds) blijkbaar onbekend, overzien.

Canada had dus de speling op diplomatiek onschendbaarheid, extraterritorialiteit mbt het grondgebied, kunnen besparen. Er kwam nogal wat bij kijken om de extraterritorialiteit te bewerkstelligen. Diplomatieke onschendbaarheid en de ziekenhuiskamer als diplomatiek gebied aanduiden is volgens het verdrag van Wenen nog steeds Canadees grondgebied. Dat was volgens de Nederlandse kant dus onvoldoende.

Een juridisch team onder leiding van viceminister van Justitie Frederick P. Varcoe stelde de wetgeving op in de vorm van een proclamatie, die door het kabinet werd goedgekeurd. Gouverneur-generaal Alexander Cambridge, vaardigde vervolgens een Order-in-Council uit om de proclamatie bij wet vast te stellen. De proclamatie werd op 27 november 1942 namens George VI uitgevaardigd en op 26 december gepubliceerd in de Canada Gazette. Deze luide:

“That any place in Canada within which Her Royal Highness the Princess Juliana of the Netherlands may be confined shall, for the period of the lying-in and to the extent of actual occupation for such purpose, be extra-territorial, and for such purpose Her Royal Highness the Princess Juliana and any child that shall be born shall be accorded immunity from criminal, civil and military jurisdiction, whether Dominion or Provincial.”

In Januari 1943, kort voor de geboorte van Prinses Margriet, oordeelde de Supreme Court of Canada: “The authority vested in the Governor General in Council by the War Measures Act is legislative in its character; and an order in council passed in conformity with the conditions prescribed by, and the provisions of, that Act, i.e. a legislative enactment such as should be deemed necessary and advisable by reason of war, have the effect of an Act of Parliament.”

En daarmee werd dus een stukje van Canada tijdelijk onnodig niet meer Canada. Dit voor de geboorte van een Nederlandse prinses op dus staatloos grondgebied. Het was oorlog, en de wet is al moeilijk genoeg, dus verwarring over de Grondwet, de wetgeving, etc. Gezien de koninklijke familie banden met het Britse rijk, waren er misschien andere overwegingen? Misschien wilde men voorkomen dat Prinses Margriet geen rechten op de Britse kroon zou krijgen? Hoe dan ook, het is onduidelijk waarom dit allemaal gebeurde destijds.

De Grondwet – aanpassen of niet?
De Nederlandse grondwet ‘beschermd’ helaas de nationaliteit van burgers, en dus ook het koningshuis, niet. De nationaliteitswetgeving, heden de Rijkswet op het Nederlanderschap (RWN), kan dus resulteren in verlies van Nederlanderschap. Ook automatisch, ongewild en veelal onwetend verlies.

We mogen hopen dat dit niet gebeurt met een lid van het koningshuis. Voor het koningshuis is dergelijk verlies redelijk makkelijk te corrigeren. Want hier heeft de koning wel wat mogelijkheden die voor reguliere burgers, of oud-Nederlanders, veel veel moeilijker is. Maar het verlies tegenhouden, nee, daarin zijn de leden van het koningshuis gelijk in met alle burgers. Het zou mooi zijn als de grondwet aangepast zou kunnen worden met meer bescherming tegen automatisch verlies en/of het afnemen van iemand zijn/haar nationaliteit, voor iedereen. Dit soort verlies is in een goed aantal landen niet mogelijk omdat die grondwet daar de nationaliteit wel beschermd. De staat, of wetgeving, kan daar iemand zijn nationaliteit niet afnemen.

Bijvoorbeeld in Zuid Afrika waar in een recente uitspraak van het constituonele hof een verliesbepaling die veel op de Nederlandse lijkt na decennia als ongeldig is verklaard en mensen niet meer automatisch hun nationaliteit verliezen, maar dit zelf wel nog kunnen opgeven. Of bijvoorbeeld in Argentinië waar de nationaliteit niet afgenomen kan worden, maar ook zelf niet opgegeven kan worden. Met Argentinië komen we dan bij ons een-na-laatste voorbeeld.

Koningin Máxima, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, burger van Argentinië
Koningin Máxima had haar Argentijnse nationaliteit niet op kunnen geven bij of na haar Nederlandse naturalisatie. Op 17 Mei 2001 verkreeg Máxima de Nederlandse nationaliteit. Volgens onze wetgeving toen, en nu, hoefde zij daarbij geen afstand te doen van haar Argentijnse nationaliteit. Dit omdat de Argentijnse wetgeving dit niet had toegelaten. Deze uitzondering in de Nederlandse wetgeving geld dus voor iedereen. Er was hierin geen sprake van een bevoorrechte positie.

Maar anderzijds zijn er wel bepaalde uitzonderingen gemaakt voor haar naturalisatie. Gezien hoe snel en gemakkelijk dit goedgekeurd werd is er hier wel enige sprake van een bevoorrechte situatie, maar het is/was wel volgens de bestaande wetgeving.

De verloving werd formeel op 30 Maart 2001 afgekondigd en zij huwden elkaar op 02 Februari 2002. Dus de naturalisatie volgde 1 maand en 17 dagen (48 dagen) na de formele aankondiging van verloving. Een verloving heeft geen gevolgen in de nationaliteitswetgeving. Van een naturalisatieaanvraag bij de gemeente of ambassade zal ook geen sprake zijn geweest.

Nationaliteit volgt in de normale/reguliere situaties iemand die reeds 5 jaar (Art 8 lid 1c) of langer in Nederland woonachtig was, of iemand die 3+ jaar gehuwd is/was met een Nederlander en die tijd samenwonend was (aanvraag mogelijk wereldwijd, maar niet zolang woonachtig in land van de andere nationaliteit).

Zover bekend leerde het paar zich in/rond 1999 kennen. En verhuisde Máxima in/rond Mei 2000 naar Brussel, waar zij tot April 2001 werkte en mogelijk ook woonde. Blijkbaar kwam zij pas formeel na het huwelijk in Nederland te wonen. Dan mogen we volgens de wetgeving vandaag ook een periode van niet ingeschreven staan, maar feitelijk wel in Nederland samenwonen, meerekenen. Maar dat was toen niet van toepassing en stond ook nog niet in de wetgeving. Daar wordt ook vandaag de dag nog door de overheid altijd moeilijk over gedaan. Van 3+ jaar in Nederland, of elders, samenwonen was dus geen sprake.

Ook is het onwaarschijnlijk dat Máxima destijds al als ingeburgerd (Art 8 lid 1d) kon worden beschouwd. Inburgering is daarbij tegenwoordig, en ook al sinds 2001, niet meer zoals het vroeger bedoeld was een ondersteuning tot integratie. Maar heden helaas een drempel om mensen te kunnen weren.

Dus, volgens de nationaliteitswetgeving geldend van 01 October 1998 t/m 31 Maart 2003 voldeed Máxima mogelijk niet aan de reguliere voorwaarden, mbt Artikel 8 lid 1c en 1d, tot naturalisatie. Maar de wetgeving staat wel toe dat de Raad van State uitzonderingen hierop kan maken. Dit gebeurt niet veel maar uitzonderingen worden af en toe gemaakt, bvb bij de 103 jarige oud-Nederlandse militaire piloot. Dit kan volgens de nationaliteitswetgeving mbt Artikel 10 lid 1.

Artikel 10, lid 1:
“Wij kunnen, de Raad van State van het Koninkrijk gehoord, in bijzondere gevallen het Nederlanderschap verlenen met afwijking van het bepaalde in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder a, c en d, en artikel 9, eerste lid, aanhef en onder c.”

Ondanks de middeleeuwse ophef hier en daar over deze vreemde koningin, is zij uiteindelijk door de meeste Nederlanders geaccepteerd. Ondanks dat dit het Koningshuis betreft is dit een gewoon verliefd stel, een gewone familie, en hebben zij net zo goed rechten op een leven samen. De Argentijnse-Nederlandse Koningin van Nederland heeft zich dan ook duidelijk positief in de Nederlandse samenleving begeven.

Net zoals velen van ons met een internationale achtergrond, en voeten en handen in verschillende landen en culturen. Net zoals elke persoon zijn we dus uniek en verschillen van de ander. In mijn opinie mag zulk verschil er zijn. Hoe meer talen en verschillende culturen/gebruiken zo het land binnen komen hoe meer waarde er binnenkomt. Want immers een divers lichaam is sterker dan een eenzijdig lichaam. En wees niet ongerust, de goede normen en waarden groeien hierdoor en de slechte worden er minder door. Maar het is niet makkelijk om in een ander land zoals Nederland geaccepteerd te worden. Of om er de identiteit van aan te nemen. Nogmaals, we zijn en blijven allemaal unieke mensen, of je nou altijd in Nederland hebt gewoond, of er net pas bent komen wonen.

In 2007 legde Máxima uit hoe zij het mooi vind dat Nederland zo’n diversiteit heeft. Een land waar men de vreemdeling accepteert. De werkelijkheid is helaas dat Nederland heel xenofobisch is en daar juist zo’n moeite mee heeft. Gelukkig heeft zij dat mogelijk nooit zo hoeven te ervaren, en dat is werkelijk een bevoorrechte positie. In haar 2007 toespraak legde ze uit:

“Zo’n zeven jaar geleden begon mijn zoektocht naar de Nederlandse identiteit. Daarbij werd ik geholpen door tal van lieve en wijze deskundigen. Ik had het voorrecht met veel mensen kennis te maken. Heel veel te zien, te horen en te proeven van Nederland. Het was een prachtige en rijke ervaring waarvoor ik enorm dankbaar ben. Maar ‘de’ Nederlandse identiteit? Nee, die heb ik niet gevonden. Nederland is: grote ramen zonder gordijnen, zodat iedereen goed naar binnen kan kijken. Maar ook: hechten aan privacy en gezelligheid. Nederland is: één koekje bij de thee. Maar ook: enorme gastvrijheid en warmte. Nederland is: nuchterheid en beheersing. Pragmatisme. Maar ook: samen intense emoties beleven. Nederland is veel te veelzijdig om in één cliché te vatten. ‘De’ Nederlander bestaat niet. Als troost kan ik u zeggen dat ‘de’ Argentijn ook niet bestaat. Ik vind het daarom heel interessant dat de titel van het rapport van de WRR niet is ‘De Nederlandse Identiteit’. Maar: ‘Identificatie met Nederland’. Dat laat ruimte voor ontwikkeling. En voor diversiteit.”

Koning Willem-Alexander
Koning Willem-Alexander heeft geen Oranjes in zijn mannelijke genealogie. De titels daarin zijn/waren meer een combinatie van domein bezit, macht, en hoofd van het huis zijn. Met Willem III kwam er al in 1702 een einde aan de mannelijke lijn van Willem I. En wat dat betreft was de adel in Europa redelijk modern. Dit resulteerde uiteindelijk in het huis en de titel die overgingen van de Koninginen Wilhelmina, Juliana en Beatrix naar Willem-Alexander. Modern en geen probleem. Maar omdat de nationaliteitswetgeving sinds de eerste wetgeving (1893) voornamelijk het ius sanguinis (recht van het bloed) principe hanteert, en tot 1985 het mannelijk bloed volgde, is nationaliteit weer een andere overweging.

Willem-Alexander had een vader van Duitse oorsprong (prins Claus), een grootvader van Duitse oorsprong (prins Bernhard), en verdere familieleden met Duitse oorsprong; overgrootvader (prins Hendrik), betovergrootmoeder (prinses en koningin-regentes Emma).

Maar bij de geboorte van Willem-Alexander (1967) had zijn vader (Prins Claus) al de Nederlandse nationaliteit. Prins Claus werd op 08 december 1965 genaturaliseerd en trouwde op 10 maart 1966 met Prinses Beatrix. Was Prins Claus Duits geweest, en was men voor 1964 getrouwd dan had Beatrix mogelijk haar Nederlanderschap verloren. Voor 1964 stelde de wet dat de vrouw de nationaliteit van de gehuwde man volgde, dit resulteerde in automatisch verlies en regelmatig in staatsloosheid van vele vrouwen. Met de wetswijzigingen in 1964, 1985 is deze discriminatie uit de wetgeving verdwenen. Wel was het tot 1985 zo dat kinderen slechts de nationaliteit van de getrouwde man, of de alleenstaande moeder volgde. Had men een Nederlandse moeder en vreemde vader dan kreeg men als kind dus niet bij geboorte de Nederlandse nationaliteit. Met de wetswijziging in 2010 is dit te corrigeren. Maar ik dwaal hier af naar de reguliere burger.

In 1965 toen Prins Claus Nederlander werd, zou hij volgens de Duitse wet destijds, zijn Duitse nationaliteit automatisch hebben verloren. Er is misschien een mogelijkheid dat hij via het aanvragen van permissie alsnog Duits zou blijven, maar ik weet niet voldoende over de Duitse wetgeving destijds om dat te kunnen bevestiggen. Daarnaast is het onwaarschijnlijk dat men dit destijds zou hebben gewild. Ter info, de Duitse wet is inmiddels gemoderniseerd en laat dubbele nationaliteit nu wel toe.

Het is dus hoogstwaarschijnlijk dat Willem-Alexander alleen maar de Nederlandse nationaliteit heeft. Wel heeft hij misschien recht op de Duitse en Britse nationaliteit, maar met risico van verlies Nederlanderschap. Maar hij heeft net zoals iedere Nederlander het recht om de Argentijnse nationaliteit, van zijn eega, aan te nemen zonder verlies van zijn Nederlanderschap.

Familie en Land
Dezelfde, nationaliteit is voor veel mensen belangrijk om de eenheid van de familie te kunnen waarborgen, hiervoor eventueel zich vrij te kunnen bewegen in meer dan één land, werken, studeren, etc. Het is onwaarschijnlijk dat het Koningshuis met dergelijke problematiek te maken krijgt waardoor een lid ook een andere nationaliteit zou willen hebben. Zij hebben wat dat betreft wel een bevoorrechte positie waarbij het veel veel makkelijker is om zich internationaal te verplaatsen en familie bij zich te houden of krijgen. Maar mocht men een andere nationaliteit erbij willen, als men die niet al heeft, dan zijn er dus wettelijke mogelijkheden daartoe. De Koninklijke familie is uiteindelijk net zo als iedereen, een gewone familie… en toch… heeft men soms een streepje voor. Maar waarom niet. Dit gun ik hun, en ieder ander, toe.

---

Opinie van Kris von Habsburg
Specialist Nederlandse nationaliteitswetgeving (jurist)
Nijmegen geboren en getogen, zelf Europeaan, Nederlands, Brits, en Australisch

Het zou mooi zijn als de wetgeving zich echt moderniseerde, de grondwet aangepast zou worden en onze nationaliteit beschermde. Dan kan ik mijn werk stoppen en iets anders zoeken om van te leven. Ondanks dan een ongewisse toekomst kijk ik er naar uit!